ΛΙΒΑΔΙΑ – Από τον οικισμό Τριδάτο στο Δήμο Λιβαδιών

1)  Σκούρου.

2)  Χατζη Δημήτρη.

3)  Κιαούρ Παρασσιευκά.

4)  Νικολήδες.

5)  Χατζη Νικολό.

6)  Λοΐζου Χατζη Σάββα και

7)  Μαυρόσαββα.

Σύμφωνα με την ίδια πηγή (Κωνσατντίνο Χριστοφίδη), οι αρχηγοί των προαναφερθέντων οικογενειών,  προηγουμένως εργάζονταν στους «τσιφλικάδες» της περιοχής.  Τέτοιοι «τσιφλικάδες» ήταν ο Μεχμέτ Αλή Μάνασσου και ο  Χατζη Ομέρ εφένδης, που κατοικούσαν στη Λάρνακα.  Το επίθετο «Χατζη» που προηγείται του ονόματος Ομέρ εφένδη, παραπέμπει στον χριστιανισμό, αφού ως Χατζήδες, προσφωνούνταν οι προσκυνητές των Αγίων Τόπων.  Οι περιπτώσεις είναι πάρα πολλές, παγκύπρια, και σχετίζονται με τον Κρυπτοχριστιανισμό, που αρκετές φορές κατέληξαν στον εξισλαμισμό.   Όταν λοιπόν, οι εργάτες των τσιφλικιών δημιούργησαν οικογένειες, αποτέλεσαν τον πρώτο ανθρώπινο πυρήνα του νέου οικισμού Λιβάδια.  Κατά «πάσαν πιθανότητα» όμως, οι Λιβαδιώτες κάτοικοι της περιόδου των δεινών της Κύπρου (1821), ήταν περισσότεροι, γεγονός που φανερώνεται από το φορολογικό κατάλογο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου, χρονολογούμενο περί τα τέλη του 1790.

Από την πρώτη καταγραφή πληθυσμού, που πραγματοποιήθηκε από την βρετανική αποικιοκρατική διοίκηση το 1881, μέχρι τις μέρες μας, παρατηρήθηκε συνεχής άνοδος του αριθμού των κατοίκων. Μοναδική εξαίρεση σημειώνεται στην απογραφή του 1973, η οποία συγκρινόμενη με την προηγούμενη του 1960, παρουσιάζει ελαφριά μείωση 28 ατόμων. Αυτό ίσως, οφείλεται  στην υπογεννητικότητα, που ήταν αισθητή σε όλο το νησί. Να σημειωθεί ότι, κατά το έτος 1942, στα Λιβάδια Λάρνακας εγκαταστάθηκαν μερικές προσφυγικές οικογένειες, που έφτασαν στην Κύπρο από τα ελληνικά νησιά Χίος, Σάμος και Μυτιλήνη. Ήταν τα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και η Κύπρος θεωρείτο ασφαλισμένο καταφύγιο αφού, όπως είναι γνωστό, παρέμεινε εκτός των εχθροπραξιών. Μέσα από τα μαθητολόγια της εποχής, που φυλάσσονται στο Δημοτικό Σχολείο του Δήμου Λιβαδιών, γνωστοποιούνται κάποια ονόματα προσφύγων. Είναι τα ακόλουθα: Ευτύχιος Παγιάτης από τη Χίο, Κλεανθίτσα Αλεξάνδρου από τη Μυτιλήνη, Δημήτρης Σαρρανικόλας από τη Σάμο, γιος του Δημήτρη Σαρρανικόλα, Ευάγγελος Λ. Μικέλλης από τη Χίο, Αδαμαντία Γεωργίου από τη Σάμο, κόρη του Γεωργίου Βεδέ.

Μεγάλες οικογένειες στα Λιβάδια, που κατά κάποιο τρόπο αποτελούσαν και οικονομικούς παράγοντες στο χωριό, ήταν του Θωμά Χατζηθωμά, του Πασιούρτα, του Ασπρή, του Χατζηφόραδου, του Χατζηκυριάκου, τους Σέρκηδες, του Οικονόμου, του Αργυρού, του Παμπουλή,του Χατζηπετρή κ.ά.

Σε εκλογικό κατάλογο που ετοιμάστηκε το 1902, από τη βρετανική διοίκηση του νησιού, ήταν εγγεγραμμένοι 72 άρρενες κάτοικοι Λιβαδιών, όλοι χριστιανοί. Από αυτούς, οι 70 αναφέρονται ως γεωργοί, ένας ιερέας και ένας καφετζής. Με βάση τον κατάλογο, συμπεραίνεται ότι, το επάγγελμα του κτηνοτρόφου ασκήθηκε μεταγενέστερα, ή και προγενέστερα, αφού κανένας κάτοικος δεν καταγράφηκε ως βοσκός.

Ο ρόλος της Λιβαδιώτισσας γυναίκας υπήρξε πάντοτε ουσιαστικός, σε όλους τους τομείς, όπως τον οικογενειακό, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτιστικό. Παράλληλα με τις οικιακές εργασίες και τη φροντίδα των παιδιών, βοηθούσε ποικιλότροπα και στις γεωργοκτηνοτροφικές δουλειές του συζύγου της. Στο θερισμό, το αλώνεμα, τη συλλογή του ελαιοκαρπού, στο περιβόλι, το «ξιμάντρισμα» του κοπαδιού, ο γάλεμα, την παρασκευή γαλακτομικών προϊόντων και τόσα άλλα. Πολλές Λιβαδιώτισσες περνούσαν ολόκληρες μέρες του χρόνου, ξεφλουδίζοντας καλάμια, σχίζοντάς τα και φτιάχνοντας με αυτά διάφορα καλαθοπλεκτικά είδη ή ψαθαρκές. Ηρωΐδες της ζωής οι γυναίκες που ασχολήθηκαν με χειρωνακτικές δουλειές, είτε στους κάμπους είτε στα απίτια τους. Οι περισσότερες έφυγαν από τη ζωή, ενώ άλλες βρίσκονται σε προχωρημένη ηλικία. Αποτελούν δείγμα και υπόδειγμα για τις νεότερες γενιές.  Τολμούμε να πούμε ότι, είναι ένα είδος προς εξαφάνιση.  Όχι πως οι νεότερες γενιές γυναικών εργάζονται λιγότερο, αλλά σίγουρα κάτω από καλύτερες συθήκες.