Ἅγιος Γεώργιος ὁ Ἀλαµάνος: Στά νοτιοανατολικά παράλια της Λεµεσοῦ, σέ µικρή ἀπόσταση ἀπό τά χωριά Πεντάκωµο καί Μοναγρούλλι, λειτουργεῖ µοναστήρι πού τιµᾶται στή µνήµη τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ ἐπονοµαζόµενου Ἀλαµάνου. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Ἀλαµάνος δέν ἀναφέρεται ἀπό τούς Κύπριους χρονικογράφους τοῦ µεσαίωνα, οὔτε ἀπό κάποιο συναξαριστή. Ἀρκετοί νεότεροι συγγραφεῖς τῆς κυπριακῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, πιστεύουν πώς ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Ἀλαµάνος συγκαταλέγεται ἀναµεσα στούς ξένους ἁγίους – ἀναφέρεται ὁ ἀριθµός τῶν τριακοσίων – πού ἔφτασαν στήν Κύπρο ἀπό τά µέρη τῆς Ἁγίας Γῆς, στά δύσκολα χρόνια τῆς κατάκτησης τῶν Ἁγίων Τόπων ἀπό τούς Ἄραβες. Ἀναζητώντας στό νησί καταφύγιο γιά νά συνεχίσει τό µοναχικό ἀγώνα του, ὁ Ἅγιος Γεώργιος ἐντόπισε µία σπηλιά σέ περιοχή τῆς σηµερινῆς Μονῆς, ὅπου ἐγκαταβίωσε, ζῶντας βίον ἀσκητικό.
Ἡ ὑπόθεση ὅµως, ὁ Ἅγιος Γεώργιος νά ἦταν ἕνας ἀπό τούς Ἀλαµάνους Ἁγίους, δέν εἶναι πλήρως ἐξακριβωµένη. Σοβαρές ἀµφιβολίες στό θέµα αὐτό, δηµιουργεῖ ἡ ἄλλοτε ὕπαρξη οἰκισµοῦ µέ τήν ὀνοµασία «Ἀλαµάνο» (Alamano) σέ παράλια τοποθεσία στά νοτιοανατολικά της Μονῆς καί σέ πολύ µικρή ἀπόσταση ἀπό αὐτή. Ὑποθετικά, ἀλλά βάσιµα, µπορεῖ νά λεχθεῖ πώς, στό µέρος ὅπου λειτουργεῖ τό µοναστήρι, ὑπῆρχε ἐκκλησία ἀφιερωµένη στόν Τροπαιοφόρο Ἅγιο Γεώργιο καί ἡ ὁποία ἀνῆκε στόν οἰκισµό Ἀλαµάνο. Μετά τή διάλυση τοῦ οἰκισµοῦ, οἱ κατοπινές γενιές ἐπονόμασαν τόν Ἅγιο Ἀλαµάνο, ἐπωνυμία πού ἐπικράτησε. Ἐνισχυτικό της ἄποψης ἀποτελεῖ καί τό γεγονός ὅτι, ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Ἀλαµάνος δέν ἔχει δική του ξεχωριστή ἑορτάσιµη µέρα, ὅπως ἄλλοι τοπικοί Ἅγιοι, ἀλλά γιορτάζεται τίς µέρες πού τιµᾶται ὁ Ἅγιος Μεγαλοµάρτυρας Γεώργιος, δηλαδή στίς 23 Ἀπριλίου καί 3 Νοεµβρίου.
Ἅγιος Γεώργιος ὁ Βαβατσινιώτης: Ὁ Ὅσιος Γεώργιος, ὁ ἐπονοµαζόµενος Βαβατσινιώτης καί αὐτό γιατί ἀσκήτεψε σέ περιοχή τῆς κοινότητας Βαβατσινιᾶς τῆς ἐπαρχίας Λάρνακας, πιστεύεται ὅτι ἦταν ἕνας ἀπό τούς πολλούς «Ἀλαµάνους Ἁγίους», πού ἔφτασαν στήν Κύπρο στά χρόνια τῆς κατάληψης τῶν Ἁγίων Τόπων ἀπό τούς Ἄραβες. Οἱ Ἄραβες προσπάθησαν µέ κάθε τρόπο νά ἐξοντώσουν τούς ἐρηµίτες – ἀσκητές πού βρίσκονταν στή γῆ τῆς Παλαιστίνης, γι’αὐτό ἕνας µεγάλος ἀριθµός ἀπό ἐκείνους τούς κατατρεγµένους ἐρηµοπολίτες βρῆκαν καταφύγιο στήν Κύπρο. Ἡ ἄποψη πώς ὁ Ὅσιος Γεώργιος ὁ Βαβατσινιώτης συγκαταλέγεται µεταξύ τῶν ξένων ἀσκητῶν πού ἦρθαν καί συνέχισαν τήν ἀσκητική τους ζωή στό νησί, ἐκφράζεται καί ἀπό τόν μακαριστό Ἀρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο Γ΄, στό βιβλίο του «Κύπρος Ἁγία νῆσος», πού κυκλοφόρησε τό 1968.
Ἅγιος Γεώργιος ἐπίσκοπος: Ὁ Κύπριος Ἅγιος Γεώργιος ἀναφέρεται ὡς ἐπίσκοπός τῆς Μητροπόλεως Τριµιθοῦντος. Μέ τήν ἐπισκοπική του ἰδιότητα πῆρε µέρος στήν Ζ΄ Οἰκουµενική Σύνοδο τῆς Νίκαιας τό 787 µ.Χ.
Ἅγιος Γεώργιος ἡγούµενος: Στό Τυπικό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόµου στόν Κουτσουβένδη, ἀναφέρεται: «26 Ἀπριλίου, µνήµη τοῦ Ἁγίου ἡµῶν Πατρός καί καθηγητοῦ ἡγουµένου Γεωργίου, τοῦ κτήτορος τῆς ἐν Κύπρω ἁγίας µονῆς τοῦ Χρυσοστόµου.» Ὁ ἡγούµενος Γεώργιος ἦταν ὁ κτήτορας καί πρῶτος ἡγούµενος τῆς Μονῆς Ἁγίου Χρυσοστόµου στήν Κύπρο.
Ἅγιος Γεώργιος ὁ Μαχαιρωµένος: Ἀναφορά στόν Κύπριο Ἅγιο Γεώργιο τόν Μαχαιρωµένο γίνεται ἀπό τό Λεόντιο Μαχαιρά στό Χρονικό του, «Ἱστορία χρονολογική της νήσου Κύπρου.» Σηµειώνει ὁ Μαχαιράς στήν παράγραφο 36 τοῦ ἔργου του: «Καί ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Μαχαιρωµένος εἰς τόν Ἀχλίοντα, τοπικός θαυµατουργός». Ὁ Ἀχλίοντας εἶναι τό χωριό Ἀναλιόντας τῆς ἐπαρχίας Λευκωσίας. Στή βορειοανατολική του πλευρά καί σέ πολύ κοντινή ἀπόσταση ἀπό τόν κυρίως οἰκισµό, σώζονται τά θεµέλια ναοῦ, πού ἦταν ἀφιερωµένος στόν Ἅγιο Γεώργιο τό Μαχαιρωµένο. Στό ναό τῆς Παναγίας τῆς Ἀσίνου, κοντά στό χωριό Νικητάρι τῆς ἐπαρχίας Λευκωσίας, ὑπάρχει τοιχογραφία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Μαχαιρωµένου.
Ἅγιος Γεώργιος ὁ µοναχός: Ὁ Ὅσιος Γεώργιος ἔζησε περί τό 750 µ.Χ. καί ἦταν θερµός ὑπερασπιστής τῶν εἰκόνων. Γι’ αὐτό τό λόγο, τό 754, ἀναθεµατίστηκε ἀπό εἰκονοµαχική σύνοδο. Ἀποκαταστάθηκε τό 787 ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουµενική Σύνοδο τῆς Νίκαιας. Στόν Πατµιακό Κώδικα 266, σηµειώνεται ἡ 31η Δεκεµβρίου σάν µέρα µνήµης τοῦ Ὁσίου Γεωργίου τοῦ Κυπρίου, ὁ ὁποῖος πιθανότατα νά ταυτίζεται µέ τό µοναχό Γεώργιο.
Ἅγιος Γεώργιος ὁ νεοµάρτυρας: Ὁ Κύπριος Γεώργιος ἔζησε περί τά µέσα τοῦ 17ου αἰώνα. Σέ νεαρή ἡλικία ταξίδεψε στήν πόλη Πτολεµαΐδα (Ἄκρα) τῆς γειτονικῆς Παλαιστίνης, ὅπου ἐργαζόταν ὡς προξενικός ὑπάλληλος. Ἐκεῖ συκοφαντήθηκε ἀπό µουσουλµάνους ὅτι εἶχε ἐρωτική σχέση µέ νεαρή ὁµόθρησκή τους. Τόν ἀπείλησαν γιά νά ἀλλαξοπιστήσει καί νά παντρευτεῖ τή µουσουλµάνα κοπέλα, ἀλλά ὁ Γεώργιος πού ἦταν χριστιανός Ὀρθόδοξος, ἀρνήθηκε νά πράξει κάτι τέτοιο. Οἱ µουσουλµάνοι τόν βασάνισαν καί τελικά τόν θανάτωσαν στίς 23 Ἀπριλίου τό 1752.
Ἅγιος Γεώργιος ὁ Χοζεβίτης: Καταγόταν ἀπό τήν Κύπρο καί ἐπονοµάστηκε Χοζεβίτης, ἀπό τό γεγονός ὅτι µόνασε στήν Ἱερά Μονή τῆς Θεοτόκου τοῦ Χοζεβᾶ, στούς Ἁγίους Τόπους. Ὅταν πέθαναν οἱ γονεῖς του, ὁ κηδεµόνας του ἤθελε νά τόν παντρέψει, ὄµως ὁ Ἅγιος δέν ἐπιθυµοῦσε κάτι τέτοιο, γι’αὐτό ἔφυγε κρυφά καί πῆγε στούς Ἁγίους Τόπους, ὅπου βρισκόταν καί ὁ ἀδερφός τοῦ Ἡρακλείδης, ὡς µοναχός στή Λαύρα τοῦ Καλαµῶνος. Ὁ ἀδερφός του, ἕνεκα τῆς νεαρῆς του ἡλικίας, δέν δέκτηκε νά τόν κρατήσει κοντά του, ἀλλά τόν καθοδήγησε νά πάει στή Μονή τῆς Θεοτόκου τοῦ Χοζεβᾶ. Ἐκεῖ, ὁ νεαρός Γεώργιος, ἀφοῦ παρέµεινε γιά µικρό χρονικό διάστηµα, ἐπέστρεψε στή Λαύρα κοντά στόν ἀδερφό του καί ἔζησε ἀσκητική ζωή. Μετά τήν κοίµηση τοῦ Ἡρακλείδη, ὁ ἀββᾶς Γεώργιος συνέχισε µόνος τόν ἀσκητικό ἀγώνα. Ὅταν κοιµήθηκε ὁ ἡγούµενος τῆς Λαύρας, ξέσπασε διχόνοια γιά τή διαδοχή του. Ὁ Ἅγιος στενοχωριόταν γιά τά ὅσα συνέβαιναν καί µετά ἀπό συνεχῆ προσευχή, πῆρε τήν ἀπόφαση νά µεταβεῖ στή Μονή Χοζεβᾶ. Ἐγκαταβίωσε στή Μονή τῆς µετάνοιάς του, ὅπου µέ τή Χάρη τοῦ Ἁγίου καί Ζωοποιοῦ Πνεῦματος ἔκανε ἀρκετά θαύµατα. Πρός τό τέλος τῆς ζωῆς του ἀρρώστησε καί ἕνα βράδυ, ὅταν ὁ ὑποτακτικός του Ἀντώνιος τόν ἐπισκέφτηκε, ὁ Γέροντας Γεώργιος τόν ἀγκάλιασε καί εἶπε: «ἔξελθε ψυχή µου τώρα ἐν Κυρίω, ἔξελθε.» Ἀφοῦ ἀναφώνησε τά λόγια αὐτά τρεῖς φορές, παρέδωκε τό πνεῦμα στόν Κύριο. Ἡ µνήµη του γιορτάζεται ἀπό τήν Ἐκκλησία στίς 8 Ἰανουαρίου.